Dziś mija rok od dnia pierwszej rozprawy sądowej, jaka odbyła się z „inicjatywy” dyrektorki jednej ze szkół „życzliwych edukacji domowej”, która jako oskarżycielka prywatna uznała, że naruszyłam jej „dobra osobiste”. O tym, czy tak było, zawyrokował sąd. Niektórzy z Państwa pamiętają być może, że chodziło o moje wpisy z 22 i 29 sierpnia 2015 roku. Wbrew temu, co się części „kibiców” wydawało, źródłem tej sądowej batalii były sprawy edukacji domowej, a nie prywatne porachunki (szczególnie natury finansowej).

 A właśnie taki mit budował niestrudzony „rycerz” pani dyrektor, człowiek, który nigdy w życiu na oczy mnie nie widział. Dla wiadomości jego czytelników: Nigdy żadna kobieta nie przyznała mi się do przeprowadzenia aborcji, nie mogłam zatem o czymś takim mówić! Nie wiem również, jako że jestem od zawsze abstynentką, kto ma skłonności alkoholowe, bo siłą rzeczy z nikim wódki nie piłam! Cóż, jeśli ktoś chce mnie obrzucać błotem, to niech tam, ale obrzucanie, i to wielokrotne, błotem mojego męża i podważanie jego naukowego autorytetu uważam za prawdziwy skandal!

Dyrektorka szkoły „życzliwej edukacji domowej” wytacza proces pionierce tej edukacji – ot sprawa bez precedensu, w skali nie tylko krajowej!

Kilka lat temu ktoś powiedział mi, że dla zniszczenia polskiej edukacji domowej trzeba będzie najpierw zniszczyć Budajczaków. Pomyślałam sobie wówczas: Kim takim są Budajczakowie, żeby od nich miała zależeć przyszłość polskiej edukacji domowej?! Po chwili refleksji jednak, dotarło do mnie, że w środowisku jest przynajmniej kilka osób, mających się za znaczące, których w tym środowisku obecność i aktywność jest „szczególna”, podobnie jak ich zainteresowanie „Budajczakami”. Jakie oni realizują cele i czy są to jedynie ich cele prywatne?! Przeniknięcie tego nie jest proste.

Możliwe, że słuszność mieli Rzymianie mawiając, że dla wyjaśnienia każdej społecznej sprawy należy postawić pytanie: Cui prodest? (Czyj w tym interes?).

Kto jednak mógłby mieć interes w zniszczeniu polskiej edukacji domowej?!