W sławnej sprawie Romeików, niemieckiej rodziny, która ubiegała się o prawo do stałego pobytu w USA, będąc prześladowaną w Niemczech z powodu edukacji domowej, sytuacja zmieniała się kilkakrotnie. Wpierw, po dwóch latach oczekiwań, w 2010 roku, sędzia imigracyjny przyznał im, jako pierwszym od czasów II wojny światowej obywatelom Niemiec, azyl polityczny. Niestety, administracja Obamy natychmiast zgłosiła apelację do Federalnego Urzędu Imigracyjnego, który po dwóch latach uchylił pierwotny wyrok. Wówczas HSLDA zgłosiło sprawę do Sądu Apelacyjnego, który w następnym, 2013 roku skierował sprawę do ponownego rozpatrzenia. HSLDA wytoczyło sprawę E. Holderowi, Prokuratorowi Generalnemu USA, rzecznikowi słuszności państwa niemieckiego w tej sprawie, przed Sądem Najwyższym. W miniony poniedziałek, Sąd Najwyższy uchylił się od zajęcia się tą skargą, tym samym „skazując” Romeików na „powrót” do „demokratycznej” ojczyzny. Sprawa wydawała się przegrana, a tu następnego dnia, tj. 4 marca 2014 r., Departament Bezpieczeństwa Wewnętrznego poinformował ustnie reprezentantów HSLDA o tym, iż … rodzina Romeike uzyskała prawo do bezterminowego pobytu na terytorium USA, o ile któreś z jej członków nie dopuści się jakiegoś przestępstwa. A więc zwycięstwo!

Ja jednak chciałabym zwrócić uwagę na specjalny aspekt tej sprawy – na przeżycia rodziców i dzieci tej rodziny w trakcie owych sześciu lat! Na krótkotrwałe chwile poczucia bezpieczeństwa i długie okresy poczucia zagrożenia. Jak to wpływa na psychofizyczną kondycję takich osób wiem doskonale sama. Wraz z moją rodziną przeżywałam podobną „huśtawkę” emocjonalną w trakcie kilkunastu lat naszych walk o „słuszność” przeciw systemowi oświaty. Sukces potrafi smakować „gorzko”!

Dobrze, że na drodze zmagań z bezdusznością oświatowego (z nielicznymi wyjątkami) aparatu państwa, można liczyć na Przyjaciół. Dla mojej rodziny to było także HSLDA i kilka amerykańskich rodzin!