Dziennikarze już wiedzą o edukacji domowej, ale czy to, co należy?

Jestem po lekturze artykułu pt. „Rodzice mogą sami uczyć dziecko w domu”  (Rzeczpospolita, 01.08.2009). Jego autor starał się przedstawić aktualne przepisy prawa dotyczące edukacji domowej. Część informacji pochodzi wprost ze znowelizowanej ustawy, i ta część jest względnie poprawna (przepisywanie, jeśli jest uważne, gwarantuje skuteczność). Inne informacje są błędne albo dlatego, że nie zostały sprawdzone, albo dlatego, że są nieuważnymi wnioskami z pozornie oczywistych danych. Tylko ktoś bez doświadczenia może twierdzić, że edukacja domowa to tylko kilka formalności. Tylko ktoś, kto pobieżnie liznął temat, może utrzymywać, że ta alternatywa jest w Polsce dostępna od kilkudziesięciu lat (wprowadziła ją dopiero ustawa z 1991 r.). Wbrew twierdzeniom autora, istnieją dwa stowarzyszenia, nie jedno „specjalne”, na edukację przedszkolną nie trzeba zaś zgody, bo nie jest obowiązkowa. Co do egzaminów klasyfikacyjnych, to autor raz pisze, że są coroczne, a kiedy indziej, że mogą być częstsze (obecnie nie jest to już prawdziwe). A już na pewno nie można twierdzić, że egzaminy te są dokładnie uregulowane!

A teraz uderzę w prywatną nutę. Jestem ciekawa, skąd autor zaczerpnął informację na temat charakteru i sygnatury naszej rodzinnej sprawy w Wojewódzkim Sądzie Administracyjnym w Warszawie? I jeszcze jedna rzecz: u nas nie skończyło się na chęci nauczania „swojego dziecka”, my to przez dwanaście lat robiliśmy, w dodatku od samego początku z dwojgiem swoich dzieci.

Drodzy dziennikarze, w Polsce jest już sporo rodzin edukujących swoje dzieci w domu, proście ich o pomoc przy pisaniu artykułów na ten temat!